Triangle of Sadness is een nieuwe drama komedie geregisseerd en geschreven door Ruben Östlund, regisseur van The Square.
In de film worden modellen Carl (Harris Dickinson) en Yaya (Charlbi Dean) uitgenodigd voor een luxe cruise vol andere rijke passagiers. Hier weten ze het goed te vinden met de andere rijke passagiers, die goed weten het personeel rond te commanderen.
Wanneer het cruiseschip dan in een storm terecht komt en de twee modellen samen met wat andere passagiers stranden op een onbewoond eiland moeten ze het hier zien te overleven. De rijke gestrande hebben alleen geen idee hoe ze in deze situaties het meten overleven. Zo hangen ze af van het personeel, die overleving ervaringen hebben De toon tussen beide partijen verandert alleen wel door deze wisseling van situatie.
Met deze film brengt Ruben Östlund goed naar voren hoe het leven van rijke corrupte mensen eruit kan zien, maar hij probeert dit beeld wel wat belachelijk te maken. De rijke mensen bazen bijvoorbeeld tijdens hun cruise het personeel rond alsof ze dankzij hun rijkdom de macht over dit personeel hebben. Als het schip dan verongelukt en ze op het eiland zijn, verliezen ze deze macht. De rijken weten niet hoe ze dit moeten overleven, terwijl sommige van het personeel wel weet hoe ze bijvoorbeeld een vuur moeten maken of een vis kunnen vangen. Zo verandert de stand van zaken en lijkt het simpele personeel nu de dienst uit te maken op het eiland. Het verhaal van deze film is zo leuk om te volgen en helemaal om de wisseling van macht te zien in de film.
De film verandert zo van een Titanic verhaal meer in een Cast Away verhaal. Dit is een leuk idee, maar helaas heeft de film zelf wel een mindere uitwerking. De komedie-elementen worden bijvoorbeeld te groot en overdreven gemaakt. Hierdoor lijkt de film tijdens de crash meer op een animatiefilm gevuld met kotst en poep grappen. Sommige komedie momenten werken verder ook niet altijd naast het overlevingsverhaal van de personages. Zo worden er bijvoorbeeld grappen gemaakt op ongepaste momenten.
Ondanks dat de film een komedie is, had Ruben Östlund wel iets meer oog voor detail mogen hebben gehad. Rond de momenten waar het schip bijna vergaat, heeft hij de scenes wel op een schuine manier in beeld gebracht en de personages lopen hier ook op en passende manier scheef. Alleen als je goed oplet, valt wel op dat objecten in de scenes wel recht en op vast op hun plek blijven staan. Zelfs objecten op de tafels blijven gewoon staan zonder van de tafels af te schuiven. Zulke kleine vergeten details kunnen je als kijker wel uit de film halen.
Het acteerwerk wordt gelukkig wel goed neergezet in de film. De acteurs die de rijke personages spelen, komen goed over als verwaande mensen, die vaak alleen om zichzelf en hun eigen zaken geven. Als kijker geef je alleen wel weinig om deze verwende mensen. Je kunt alleen wel lachen om de domheid van de personages. Wanneer ze bijvoorbeeld proberen te overleven, maar niet weten hoe ze een vuur moeten maken.
Ik geef de film als cijfer een:
