Krazy House

Krazy House is een nieuwe komedie geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Steffen Haars en Flip Van Der Kuil, de bedenkers van de New Kids tv-serie en vervolgende films. De christelijke huisman Bernie (Nick Frost) en zijn carrièrevrouw Eva (Alicia Silverstone) hebben een typisch sitcom gezin zoals deze uit vele sitcoms in de jaren 90.

Bij problemen in het huis, komen Russische klusjesmannen helpen, maar deze klusjesmannen blijken echter criminelen te zijn, op zoek naar een verborgen fortuin. Zo bedriegen ze Bernie en zijn gezin tot ze dit fortuin hebben gevonden. Hierdoor moet Bernie voorzichtig tegenstand zien te bieden, om zijn gezin te beschermen en de criminelen zijn huis uit te werken. Met deze komedie lijken ze speels een spoof komedie film te hebben gemaakt in de richting van de New Kids stijl. Zo proberen ze speels sitcoms zoals Married with Children, Friends en Goede tijen, slechte tijden wat belachelijke proberen te maken met overdreven verschillende momenten uit deze sitcoms. Daarnaast gebruiken ze ook overdreven, bloederige momenten, waardoor het weer wat op een live-action versies van animatie komedies zoals Family Guy of South Park. De laatste, goede spoof komedie lijkt alweer ver weg en andere spoof komedies zoals de laatste Scary Movie, A Haunted House of Fifty Shades of Black werkte gewoon niet echt meer zo succesvol. In deze nieuwe spoof komedie worden flauwe, clichés uit sitcoms wat extra belachelijke gemaakt. Sitcoms goed belachelijke maken gaat alleen niet zo gemakkelijk, want de meeste hiervan werken nog goed en zijn geliefd bij fans. Achter de meeste van deze sitcoms zitten ook goede teams van schrijvers, die met hun eigen unieke komedie stijlen zijn gekomen. Zo wisten de meeste creatieve verhalen te bedenken met hun eigen vorm van komedie. Zo zijn de meeste van deze sitcoms komischer dan dat deze spoof komedie zelf probeert te zijn. Deze spoof komedie blijft verder op komische gebied aan een voorspelbare kant. Het uiteindelijke verhaal blijft verder door de rommelige kanten juist weer lastig goed te volgen, waardoor de rest van de komedie wat verloren gaat. Dit komt ook door de meer rommelige kanten van deze komedie zelf. Deze probeert te snel en te veel verschillende dingen bij langs te gaan, om deze vervolgens dan weer wat belachelijk te maken. Deze film is dan ook in het snelle tempo van 22 dagen gefilmd, waardoor de regisseurs niet echt de tijd lijken te hebben genomen, om goed en kritische terug te kijken naar hun uiteindelijke film. IK geef de film als cijfer een:

Godzilla Minus One

Godzilla Minus One zet Godzilla op weer op een traditionele Japanse manier neer. Godzilla Minus One is een remake van de film Gojira uit 1954. Deze remake is geregisseerd en geschreven door Takashi Yamazaki. Na de Tweede Wereldoorlog bevindt Japan zich op een dieptepunt. Kamikazepiloot Koichi Shikishima (Ryunosuke Kamiki) is zijn militaire missie niet nagekomen en voelt zich alsof hij oneerlijk aan de dood is ontsnapt.

Als Japan dan wordt aangevallen door Godzilla probeert Shikishima dit gevoel recht te zetten en probeert samen met en groep veteranen dit monster te bevechten. Het is leuk om met deze monsterfilms zoals Godzilla weer terug te zien op een Japanse stijl waar deze films ook meer zijn ontstaan. Vroeger werden de monsters dan gespeeld door acteurs in monster kostuums, maar met de jaren hebben ze dit verbetert met betere en meer geloofwaardige visuele effecten. Amerikaanse filmstudio’s probeerde het concept van Godzilla eigen te maken met de film Godzilla van regisseur Roland Emmerich. Dit pakte niet zo succesvol uit. Met de reboot van deze film wist Gareth Edwards de film in een betere richting te brengen, maar de filmstudio’s hebben dit na deze film meer in een nieuwe monster filmserie verandert. Na het zien van deze nieuwe, Japanse Godzilla heeft Gareth Edwards nederig gezegd dat dit een film is die echt laat zien hoe een Godzilla film zou moeten zijn. Bij de meeste, Japanse Godzilla films gingen de films meer om Godzilla die dan tegen andere gigantische monsters vocht. De menselijke personages waren dan meer extra’s, of mogelijke slachtoffers. In de Amerikaanse Godzilla films probeerde ze menselijke personages meer de kern van de Godzilla films te laten worden, maar dit werkte nooit zo succesvol. Alleen Bryan Cranston wist dit in het begin van de Godzilla film uit 2014 even goed te doen, tot het filmscript dit concept veranderde. Met deze nieuwe Godzilla film weten ze het concept van de menselijke personages goed naar voren te brengen. Hierdoor geef je meer om de hoofdpersonages en hoop je dat deze veilig blijven wanneer Godzilla weer opduikt. Ook als Godzilla even weg blijft uit de film blijven deze mensen interessant om te volgen. Hiernaast tonen ze ook wat Japanse geschiedenis en culture aspecten. Godzilla komt ook geloofwaardig over in deze film als een groot monster dat Japanse gebieden terroriseert. Dit komt ook de manier waarop Godzilla zich op een slome manier voortbeweegt. De chaos die het monster veroorzaakt lijkt ook geloofwaardig. Alleen sommige bloedwonden van personages lijken wat minder geloofwaardig. Ik geef de film als cijfer een:

Black Lotus

Black Lotus is een nieuwe actiethriller geregisseerd door Todor Chapkanov. Voor deze film heeft hij meer tv-films geregisseerd. Bij andere grotere bioscoopfilms zoals The Hitman’s Bodyguard en London Has Fallen heeft hij wel geholpen als assistent-regisseur. Matteo Donner (Rico Verhoeven) is een ex-agent van de speciale dienst. Na het verlies van een vriend, die tijdens een gezamenlijke missie omkwam, heeft hij een schuldgevoel gekregen die hij nog steeds met zich meedraagt.

Eenmaal terug in Amsterdam leert hij dat de dochter van zijn omgekomen vriend ontvoerd is. Matteo zet nu alles op alles om haar uit de handen van de criminelen die haar ontvoerd hebben te redden. Met deze film probeert Rico Verhoeven nu meer door te breken als een serieuze acteur, maar hij loopt wel tegen wat problemen aan. Andere mensen uit de vechtsport wereld die dit ook probeerde zoals Arnold Schwarzengger of Dwayne Johnson liepen tegen dezelfde problemen aan, want niet iedereen kan zomaar zonder echte ervaring acteren. De Amerikaanse vechtsporters die probeerde door te breken als acteurs hadden alleen meer het geluk om met een meer ervaren filmcrew te kunnen werken, wat ze verder heeft geholpen hun acteerwerk te verbeteren. Rico Verhoeven heeft de pech om met een meer beginnende en wat onervaren filmcrew te werken, die hem en zijn beginnende acteerwerk verder ook weinig hebben kunnen geholpen, om over te komen als een serieuze acteur. Als Rico nog eens in een film wil spelen, kan hij beter voor een film kiezen met een betere en meer ervaren filmcrew. De rest van de filmcast levert dankzij ditzelfde probleem verder ook geen bijzonder acteerwerk. Amerikaanse acteur Frank Grillo probeert een goede schurk neer te zetten, maar krijgt hier verder helaas ook weinig ruimte voor. Het verhaal van de film is verder ook geschreven door een schrijver, die ook nog aan de beginnende kant is. Het verhaal komt zo al snel over gevuld met clichés uit andere actiefilms. De film doet zo denken aan een mindere versie van films zoals Commando of Taken alleen dan minder komisch of spannend. De actiescènes zijn verder wel vermakelijk, maar blijven helaas ook niet zo origineel of bijzonder. Ik geef de film als cijfer een:

The Fabelmans

The Fabelmans is een nieuw drama geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Steven Spielberg, regisseur van E.T. Jaws en Schindler’s List. Sammy Fabelman (Gabriel LaBelle) groeit op na de Tweede Wereldoorlog en ontdekt zijn passie voor films en leert later ook zelf zijn eigen films te maken. Zo gebruikt hij zijn kennis en talenten van films om zijn passie en emoties te uiten, maar tijdens het filmen leert hij een familiegeheim dat zijn familie leven volledig kan doen veranderen.

Met deze film toont Steven Spielberg zijn eigen geschiedenis en hoe hij zelf een passie voor films en het maken van eigen films heeft ontwikkeld. Fans van films en mensen met zelf een passie voor films of het maken van hun eigen films kunnen zich zo wel terugvinden in deze film. Naast zijn passie voor film maken, heeft Spielberg ook het familiedrama uit zijn eigen geschiedenis in de film verwerkt. Deze twee verschillende verhaallijnen hebben een goede oorzaak en gevolg verband, maar werken helaas niet altijd even gebalanceerd naast elkaar. De ene verhaallijn kan soms de ander wat te veel overnemen, waardoor de balans van het verhaal soms wat verloren raakt. Ondanks dat dit de film uit zijn focus kan brengen, speelt het toch wel passend in op hoe filmmakers hun passie en privéleven soms moeilijk kunnen combineren. Naast zijn eigen familiegeschiedenis van en het ontdekken van zijn filmpassie heeft Spielberg ook de geschiedenis van zijn eigen filmcarrière in de film verwerkt. Zo linkt hij terug naar bekende films die hij zelf heeft geregisseerd of de connecties die hij tijdens zijn carrière heeft opgebouwd. Zo linkt hij bijvoorbeeld met de soundtrack terug naar zijn samenwerking met componist John Williams, die voor vele van door Spielberg geregisseerde film de soundtracks heeft verzorgd. John Williams zou eigenlijk ook met pensioen gaan, maar is toch teruggekomen voor deze film, waarvan hij ook de soundtrack heeft gemaakt. Spielberg heeft de film verder ook passend in beeld gebracht, waardoor de verschillende tijden waarin de film zich afspeelt geloofwaardig overkomen. Dit doet hij met passende filmsets, haarstijlen en kleding van de filmcast. Verder doet hij dit ook door het hoofdpersonage steeds van filmcamera te laten wisselen. Met de tijden werden de technologieën steeds verbeterd, waardoor er steeds modernere filmcamera’s kwamen om op nieuwere en andere manieren films vast te leggen. De castleden van de film zijn verder ook goed gecast, want ze lijken goed op de mensen waarvan ze een fictie personen spelen. Zo lijkt Gabriel LaBelle goed op een jongere versie van hoe Steven Spielberg er in zijn jongere jaren uit zag. Verder speelt Gabriel LaBelle ook goed de rol van iemand die meer met zijn passie voor film en het maken van eigen films bezig is. In plaats van echt met zaken bezig te zijn waar de meeste gemiddelde mens zich mee bezighoudt gedurende hun leven. Michelle Williams en Paul Dano spelen ook goed zijn ouders, die ondanks hun persoonlijke problemen er wel voor hun kinderen proberen te zijn. Ik geef de film als cijfer een:

Terrifier 2

Terrifier 2 Is het vervolg op de eerste Terrifier film uit 2016. Dit vervolg is weer geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Damien Leone, die ook de eerste film heeft geregisseerd.

In de film is Art the Clown (David Howard Thornton) op mysterieuze wijze teruggekeerd uit de dood rond Halloween. Na alweer nieuwe slachtoffers te hebben gemaakt, heeft Art zijn zinnen nu gezet op Sienna (Lauren LaVera) en haar broertje Jonathan (Elliot Fullam). Met de experimentele horrorfilm All Hallows’ Eve uit 2013 wist het personage Art the Clown vele fans te maken op het horrorgebied. Zo werd dit een nieuw horroricoon en kreeg het personage in 2016 zelfs een eigen film. Na deze film wilde fans meer en zo werd dit vervolg uiteindelijk gemaakt. Dit vervolg is weer gemaakt voor fans van horror slasher films, maar dan met een goedkope kwaliteit zoals de slashers voor de jaren 2000. Je kunt wel zien dat de bloederige wonden nep zijn, maar verder zorgen deze scenes wel voor vermaak bij de slasher fans. Het vervolg heeft een langere speeltijd gekregen dan het eerste deel, maar hierdoor valt er voor slasher fans meer te genieten van de bloederige overdreven acties waar Art the Clown voor zorgt in de film. Het verhaal is verder wel wat aan de flauwe kant, maar deze bloederige acties zorgen voor vermaak bij fans van slasher films. Met dit vervolg gaan ze alleen wel wat te lang door, waardoor je als kijker op een moment wel klaar bent met de film. Het acteerwerk wordt door de meeste van de filmcast wel goed neergezet alleen komt er niet echt iemand van de filmcast op een bijzonders manier naar voren. Sommige acteurs die kleinere rollen spelen n de film komen soms wel wat ongeloofwaardig naar voren door te overdreven te acteren. Ik geef de film als cijfer een:

Triangle of Sadness

Triangle of Sadness is een nieuwe drama komedie geregisseerd en geschreven door Ruben Östlund, regisseur van The Square. In de film worden modellen Carl (Harris Dickinson) en Yaya (Charlbi Dean) uitgenodigd voor een luxe cruise vol andere rijke passagiers. Hier weten ze het goed te vinden met de andere rijke passagiers, die goed weten het personeel rond te commanderen.

Wanneer het cruiseschip dan in een storm terecht komt en de twee modellen samen met wat andere passagiers stranden op een onbewoond eiland moeten ze het hier zien te overleven. De rijke gestrande hebben alleen geen idee hoe ze in deze situaties het meten overleven. Zo hangen ze af van het personeel, die overleving ervaringen hebben De toon tussen beide partijen verandert alleen wel door deze wisseling van situatie. Met deze film brengt Ruben Östlund goed naar voren hoe het leven van rijke corrupte mensen eruit kan zien, maar hij probeert dit beeld wel wat belachelijk te maken. De rijke mensen bazen bijvoorbeeld tijdens hun cruise het personeel rond alsof ze dankzij hun rijkdom de macht over dit personeel hebben. Als het schip dan verongelukt en ze op het eiland zijn, verliezen ze deze macht. De rijken weten niet hoe ze dit moeten overleven, terwijl sommige van het personeel wel weet hoe ze bijvoorbeeld een vuur moeten maken of een vis kunnen vangen. Zo verandert de stand van zaken en lijkt het simpele personeel nu de dienst uit te maken op het eiland. Het verhaal van deze film is zo leuk om te volgen en helemaal om de wisseling van macht te zien in de film. De film verandert zo van een Titanic verhaal meer in een Cast Away verhaal. Dit is een leuk idee, maar helaas heeft de film zelf wel een mindere uitwerking. De komedie-elementen worden bijvoorbeeld te groot en overdreven gemaakt. Hierdoor lijkt de film tijdens de crash meer op een animatiefilm gevuld met kotst en poep grappen. Sommige komedie momenten werken verder ook niet altijd naast het overlevingsverhaal van de personages. Zo worden er bijvoorbeeld grappen gemaakt op ongepaste momenten. Ondanks dat de film een komedie is, had Ruben Östlund wel iets meer oog voor detail mogen hebben gehad. Rond de momenten waar het schip bijna vergaat, heeft hij de scenes wel op een schuine manier in beeld gebracht en de personages lopen hier ook op en passende manier scheef. Alleen als je goed oplet, valt wel op dat objecten in de scenes wel recht en op vast op hun plek blijven staan. Zelfs objecten op de tafels blijven gewoon staan zonder van de tafels af te schuiven. Zulke kleine vergeten details kunnen je als kijker wel uit de film halen. Het acteerwerk wordt gelukkig wel goed neergezet in de film. De acteurs die de rijke personages spelen, komen goed over als verwaande mensen, die vaak alleen om zichzelf en hun eigen zaken geven. Als kijker geef je alleen wel weinig om deze verwende mensen. Je kunt alleen wel lachen om de domheid van de personages. Wanneer ze bijvoorbeeld proberen te overleven, maar niet weten hoe ze een vuur moeten maken. Ik geef de film als cijfer een:

Speak No Evil

Speak No Evil is een nieuwe thriller geregisseerd en deels geschreven door Christian Tafdrup, de regisseur van Deense films dit is zo zijn eerste internationale film. Deze film is een samenwerking tussen Deense en Nederlandse filmstudio’s. In de film besluiten Bjørn (Morten Burian) en Louise (Sidsel Siem Koch) samen met hun dochter naar Nederland te reizen, om op bezoek te gaan voor een weekend bij een Nederlands gezin die ze op hun vorige vakantie hebben ontmoet.

De Nederlanders Patrick (Fedja van Huêt) en Karin (Karina Smulders) zijn blij dat hun Deense vrienden al zo snel bij ze op bezoek komen en proberen er een mooi weekend van te maken. Toch merken de Denen dat ze wat apart behandeld worden door de Nederlanders. Ze proberen beleefd te blijven voor het weekend, maar hopen wel snel weer terug naar huis te kunnen gaan. Dit wordt ze alleen steeds lastiger gemaakt door hun Nederlandse gastheer en gastvrouw. Met deze film proberen ze een spannende thriller neer te zetten, maar door gebrek aan details en duidelijke uitleg eindigen ze met een onduidelijke en zowat langdradige film. Verder kopiëren ze momenten uit betere thrillers en begaan zo ook wat clichés. Verdere spanning proberen te veroorzaken door een luide duistere soundtrack, maar deze wordt na de zoveelste keer meer irritant dan het nog echt spannend werkt. Dankzij het gehaaste tempo komt de vriendschap tussen de personages ook niet zo geloofwaardig over. Het is vreemd dat ze na elkaar pas een keer ontmoet te hebben tijdens een vakantie, ze al zo snel bij elkaar op bezoek gaan. Ondanks dat Denen in het algemeen beleefd en vriendelijke zijn, zijn ze verder wel meer op zichzelf. Wanneer de Nederlanders zich dan apart beginnen te gedragen en voor een meer ongemakkelijke sfeer zorgen, zou je verwachten dat de Denen gewoon weggaan terug naar huis. Door wat zwakke en aparte redenen besluiten ze vaak gewoon te blijven, waardoor ze alleen maar in meer problemen belanden.

Christian Tafdrup weet samen met fotografie directeur Erik Molberg Hansen wel voor mooie beelden te zorgen van Italië, Denemarken en Nederland, waardoor de cultuur en sfeer van deze landen goed naar voren komen. Naast deze mooie beelden kiezen ze er soms helaas ook voor om vanachter de personages aan te filmen wanneer deze naar voren lopen wat voor een irritante manier van filmen zorgt met beweeglijke beelden. Het acteerwerk wordt aardig gedaan door de castleden, maar door de mindere film komen de Denen wat te vriendelijke over tijdens aparte situaties veroorzaakt door de Nederlanders, die dan wat apart gespeeld worden door de acteurs. De acteurs spreken Deens, Nederlands en Engels in de film, maar om beter met elkaar te kunnen spreken, spreken ze vooral Engels. Dit doen ze wel met hun eigen accenten, waardoor het soms lastig te verstaan is wat ze precies zeggen en je als kijker wel de ondertitelingen moet lezen om het verhaal beter te kunnen volgen. Ik geef de film als cijfer een: