Nomadland

Nomadland is een nieuw drama geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Chloé Zhao, de regisseur van The Rider.

De film gaat over Fern (Frances McDormand), die na de economische ondergang van haar bedrijf en het verlies van haar man besluit haar leven op een andere manier te ervaren. Zo gaat ze in haar busje op pad en probeert zich aan te sluiten bij de moderne nomaden. Het leven als nomade is even wennen voor Fern zonder vaste thuisgrond en met een andere kijk op de wereld. Zo leert ze te leven op deze andere manier zonder dat het minder overkomt, vergeleken haar oude leven. Met deze film heeft Chloé Zhao een bijzondere film gemaakt over het leven van moderne nomaden, want met uitzondering van Frances McDormand en David Strathairn zijn de meeste andere castleden echt gespeeld door echte nomaden. De meeste wisten tijdens de opnames van de film ook niet dat ze samen ware met een Hollywoodster. Zhao probeert met deze film de levensstijl van deze mensen over te brengen, om aan te tonen dat je geen groot huis of veel spullen nodig bent voor een gelukkig leven.

Door het volgen van vele verschillende nomaden, die hun leven op hun eigen manier leven, kan het verhaal wel wat onduidelijk overkomen, omdat er niet echt een vaste verhaallijn in de film zit behalve de levensstijlen van de verschillende nomaden. Deze verschillende levensstijlen kunnen wel fascinerend overkomen, helemaal voor mensen die niet anders dan het ‘normale’ leven gewend zijn van werk, school, belasting en looninkomen. Zo leert deze film dat leven nu eenmaal gebeurt waar je ook bent, of je het nu haalt of niet. Samen met fotografie directeur Joshua James Richards brengt Chloé Zhao de levensgebieden van de nomaden samen met de natuurgebieden mooi in beeld. Zo tonen ze hoe mooi de wereld buiten de economische en stedelijke wereld kan zijn. Frances McDormand levert goed acteerwerk in deze film en heeft zichzelf goed aangepast om echt passend over te komen tussen de echte nomaden. Voor de rol heeft ze vier tot vijf maanden in een busje geleefd, om echt over te komen als een nomade en te ervaren hoe deze levensstijl nu is. Hiervoor heeft ze terecht de Oscar voor beste actrice in een hoofdrol gewonnen. De nomaden in de film spelen verder haast gewoon hun echte leven na zonder over te brengen dat ze gefilmd worden. Op een enkele nomade na die net wat te veel in de camera kijkt, brengen ze verder realistische over hoe hun leven als nomade werkt. Hierdoor lijkt deze film haast net een documentaire. Het is ook mooi of tragedies om te horen hoe sommige van deze nomaden in het nomadenleven zijn beland. De meeste eindigden in dit leven, omdat ze verder geen keuze hadden, maar maken er verder het beste van. Ik geef de film als cijfer een:

The Rescue

The Rescue is een nieuwe documentaire geregisseerd door Jimmy Chin en Elizabeth Chai Vasarhelyi.

De film vertelt het verhaal over de lastige reddingsmissie van de twaalf Thaise voetbalspelers die samen met hun coach vast kwamen te zitten in de Thaise grotten. Omdat Thailand zelfstandig niet in staat was de jongens te vinden en vervolgens te redden, vragen ze de rest van de wereld om hulp. Zo weten de twee Engelse mannen van middelbare leeftijd Rick Stanton en John Volanthen, die als sport en hobby grotduiken de benodigde hulp te bieden. De twee beschikken over de juiste ervaring en zelfgemaakte apparatuur voor de zoektocht. Als ze dan uiteindelijk de vermiste jongens weten te vinden en het nieuws delen met de rest van de wereld komt het gehele reddingsteam voor de echte missie te staan: de jongens uit de kilometerslange en diepe grotten te bevrijden. Hiervoor moeten ze het juiste plan zien te bedenken waar ze niet lang de tijd voor hebben, want de natuur werk ze tegen door het stijgende waterpeil en het zuurstofverlies in de grotten. Door gebruik te maken van nieuws en plaatselijke beelden van het reddingsteam en later gefilmde beelden van de duikers weten de regisseurs duidelijk te vertellen hoe de gebeurtenis is verlopen. Met later toegevoegde animatie beelden om te tonen hoe de wegen in en uit de grotten eruitzagen, geven ze goed weer hoe lastig deze reddingsmissie is geweest. Ondanks dat de uitkomst van de reddingsmissie nu al bekend is bij de wereld weten ze toch interessant te tonen hoe zwaar en hopeloos deze reddingsmissie is geweest. De documentaire brengt ook goed naar voren hoe zwaar en verzwakt de mensheid kan zijn als ze het tegen de natuur moeten opnemen. Waar regenachtige stromen en tegen stromende waterkrachten de mensheid tegenwerken. De documentaire toont ook hoe het ego van de mens de mensheid zelf kan tegenwerken, want na het vinden van de vermiste jongens probeerde iedereen met de eer te strijken om met het juiste reddingsplan te komen. Zo vergaten sommige het welzijn van de slachtoffers alleen om uit eigen belang als de held naar voren te komen. Verder tonen ze ook hoe het verschil van geloof en cultuur de mensheid soms kan tegenwerken. Met interviews van verschillende mensen van het reddingsteam krijg je als kijker ook meer achtergrondinformatie van wie de leden van het team waren en wat hun rol geweest is. De meeste van deze informatie is interessant, maar andere achtergrondinformatie kan we wat onnodig overkomen en had niet in de uiteindelijke documentaire terug hoeven komen.

Eiffel

Eiffel is een nieuwe romantisch biografie geregisseerd en deels geschreven door Martin Bourboulon, de regisseur van de Papa ou maman filmserie.

De film gaat over de ingenieur Gustave Eiffel (Romain Duris). Na het helpen van het ontwerpen van inmiddels wereldbekende gebouwen zoals het Vrijheidsbeeld, wordt Eiffel door de Franse overheid gevraagd om te helpen met het ontwerpen van en nieuwe toren. Eifel wijst de overheid af, omdat hij het al druk genoeg heeft met andere projecten. Wanneer Eiffel tijdens een diner dan zijn oude liefde Adrienne Bourgès (Emma Mackey) ziet, bloeien zijn oude gevoelens voor haar weer op. Om haar ook weer deze gevoelens te geven, probeert hij haar te imponeren en gaat akkoord met het bouwen van de toren. Zo wordt dit zijn nieuwe passieproject. Het project van deze biografie van hoe de Eiffeltoren is bedacht en gebouwd was er al rond 1997, maar er kwam nooit echt een goed idee of verhaal om te gaan verfilmen. Verschillende filmstudio’s en regisseurs hebben naar het project gekeken, maar zijn niet tot een film gekomen. Uiteindelijk heeft de beginnende producer Vanessa van Zuylen de film weten te maken samen met regisseur Martin Bourboulon. Samen met scenarioschrijfster Caroline Bongrand zijn ze verdergegaan met het project wat tot de uiteindelijke film heeft geleid. Helaas zijn alle mensen achter het idee en het maken van de uiteindelijke film aan de beginnende kant in de filmwereld wat helaas aan de film valt terug te zien. Ze hebben er namelijk voor gekozen de film meer te concentreren op de relatie tussen Gustave en Adrienne dan echt op het ontwerp of de bouw van de Eiffeltoren. Zo wordt de film als snel een cliché romantische film over twee oude geliefden, die hun oude relatie met moeite weer opnieuw proberen op te pakken.

Voor mensen die houden van romantische films kan de film dan vermakelijk zijn, maar verder gewoon overkomen als een standaard romantisch drama. Mensen die liever het verhaal van het ontwerp of de bouw van de Eiffeltoren hadden willen zien, kunnen beter op Wikipedia of een informatief YouTube filmpje kijken. De scenes van het bouwproces van de Eiffeltoren zijn interessant om te zien, maar hiervoor moet je wel door een wat afgezaagde romantische film zien te komen. Romain Duris en Emma Mackey leveren goed acteerwerk, maar doen verder ook niets bijzonders met de film. In flashbacks leer je als kijker hoe de twee elkaar hebben ontmoet en hoe hun relatie is verlopen. Ik geef de film als cijfer een:

The Nest

The Nest is een nieuw romantisch drama geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Sean Durkin. Met deze film maakt hij een comeback als filmregisseur, want na het regisseren van de film Martha Marcy May Marlene heeft hij zich teruggetrokken als producer en tv-regisseur.

De film speelt zich af in de late jaren 80 in New York. Rory O’Hara (Jude Law) leeft hier met zijn vrouw Allison (Carrie Coon), haar dochter en hun zoon. Ondanks dat ze beide goed werk hebben, komt Rory met het idee om terug naar zijn geboorteland Engeland te verhuizen. Door de verhuizing verliest het gezin alles wat ze hadden en moeten dit opnieuw proberen op te bouwen, maar dit kost ze wel tijd en geduld. Alleen Rory lijkt succes te hebben met het heropbouwen van zijn leven. Allison blijft problemen hebben met het herstarten van haar leven. Rory en Allison hun relatie komt zo op het spel te staan. Ondanks dat er negen jaar zit tussen deze film en Sean Durkin zijn laatste film, weet hij toch nog een goede film neer te zetten. Helaas weet hij verder niet echt iets bijzonders van deze film te maken. Een rede hiervoor kan de geboorte van zijn dochter zijn, want hierom heeft hij een jaar vrij genomen. Toch probeert hij in deze film de problemen van een huwelijk naar voren te brengen. Dan van een relatie waar de partners niet evenveel aan elkaars behoeftes denken. Het acteerwerk wordt goed gedaan door de filmcast. Dit is alleen niet Jude Law zijn beste of meest vermakelijke rol. Dit komt grotendeels door het script waar hij zelf ook niet echt achter stond. Carrie Coon weet gelukkig de film te dragen als een vrouw die zich steeds probeert aan te passen aan de situatie waar ze zich in bevind. Zo zet ze haar rol steeds op een andere manier neer in de film. De acteurs die hun kinderen spelen komen meer als begeleidende rollen over, maar doen verder weinig bijzonders met hun rollen. Ik geef de film als cijfer een:

Benedetta

Benedetta is een nieuw biografisch drama geregisseerd en deels geschreven door Paul Verhoeven, de regisseur van Zwartboek en RoboCop. De film speelt zich af aan het eind van de zeventiende eeuw, waar Benedetta Carlini (Virginie Efira) al vanaf een jonge leeftijd in het klooster van Pescia leeft. Hier zegt ze religieuze visioenen te zien dat na enige twijfel door de rest van de nonnen geloofd wordt. Zo krijgt ze meer invloed in het klooster en probeert ze te helpen tegen de pest die zich in het land verspreidt. Benedetta houdt wel verborgen dat ze naast haar religieuze visioenen ook erotische visioenen ziet. Ze deelt dit alleen met het meisje Bartolomea (Daphne Patakia), die ze het klooster in geholpen heeft en samen proberen ze deze visioenen te verklaren zonder dat de rest van het klooster hiervan mag weten.

Paul Verhoeven is bekend om het als regisseur niet veilig te spelen en gewoon in zijn films naar voren te brengen wat hij denkt nodig te zijn. Zo kreeg deze film al veel kritiek vanuit religieuze hoeken, maar Verhoeven gebruikt als tegenargument dat hij de film heeft gebaseerd op ware feiten uit de geschiedenis. Deze feiten zijn grotendeels alleen afkomstig van twee personen, dus aan de geloofwaardigheid van hun verhaal kan getwijfeld worden. Voor Atheïstische mensen kan deze film door bepaalde elementen die gebeuren meer over komen als een fantasie film, die alleen wat inspeelt op de geschiedenis van het geloof en hoe dit soms als machtsmisbruik werd ingezet. Gelovige mensen kunnen deze film wel kijken, maar moeten dan kunnen accepteren dat een non een seksuele geaardheid had, die wat inging tegen religieuze regels. Dit wordt met een paar scenes in beeld gebracht, maar doet dit op een respectvolle manier. De scenes zijn niet zo heftig als ze bijvoorbeeld in de film Requim for a Dream waren. Naast het religieuze aspect wat voor sommigen moeilijk aanvaardbaar kan zijn, komt de relatie tussen Benedetta en Bartolomea wat apart over. De twee lijken meer een soort knipperlichtrelatie te hebben, waardoor het niet altijd even sterk of geloofwaardig is. De relatie wordt door de een gestart en gestopt tot de ander weer het initiatief neemt om de relatie op te pakken. De filmset en kleding helpen verder met het passend overbrengen van het verhaal qua tijd en locatie. Door het aparte script kan de filmcast soms wat lastig te volgen zijn. Virginie Efira en Daphne Patakia komen wel geloofwaardig over als twee geliefden, maar door hun verschillende kijk op het geloof wordt het ze soms lastig gemaakt en komen ze voor moeilijke beslissingen te staan. De rest van de cast spelen hun rollen op een passende manier. Sommigen komen dankzij het script wat vreemd over door de beslissingen die hun personages maken in de film. Ik gef de film als cijfer een:

Druk

Druk is een nieuwe komedie drama geregisseerd en deels geschreven door Thomas Vinterberg, de regisseur van The Hunt.

In de film besluit Martin (Mads Mikkelsen) samen met drie andere collega’s de theorie te testen dat een bescheiden hoeveelheid alcohol in het bloed je geest kan verruimen tijdens het dagelijkse leven. Zo kun je problemen verminderen en juiste creatiever denken. De vier middelbare school leraren weten zo op een vindingrijke en meer relaxte manier les te geven. Terwijl de vier steeds vaker en meer drinken, leren ze langzamerhand dat er ook een negatieve kant zit aan het drinken van alcohol. Zo moeten ze zien te bepalen tot hoever ze bereid zijn te gaan voor hun experiment, voordat het te veel uit de hand begint te lopen. Omdat de Deense regisseur uit het land komt dat vorig jaar als een van de hoogste percentage alcoholgebruik onder tieners ter wereld kende, probeert hij met deze film te laten zien wat de gevolgen van alcohol kunnen zijn. Ondanks dat ze met deze film de gevolgen van alcohol naar voren proberen te brengen, laten ze toch op een goede gebalanceerde manier zien wat zowel de positieve als negatieve kanten van het gebruik van alcohol kunnen zijn. Zo krijg je als kijker tot op het eind van de film zelf de kans om in te vullen hoe je over alcohol denkt zonder een er een slecht gevoel aan over te houden.

De vier hoofdrollen van de film komen niet alleen goed over als collega’s maar ook als goede vrienden van elkaar. Ze blijven elkaar steunen tijdens hun experiment, maar ook wanneer een van de vier het persoonlijk zwaar heeft met zijn leven. Alle vier worden helaas niet met evenveel persoonlijke info naar voren gebracht, waardoor je als kijker wel wat meer geeft om de ene dan om de ander. Alle vier weten ze ook op een geloofwaardige manier over te brengen dat hun personages met alcohol aan het experimenteren zijn zonder het op een overdreven manier te doen. Ik geef de filmals cijfer een 7/10