Eiffel

Eiffel is een nieuwe romantisch biografie geregisseerd en deels geschreven door Martin Bourboulon, de regisseur van de Papa ou maman filmserie.

De film gaat over de ingenieur Gustave Eiffel (Romain Duris). Na het helpen van het ontwerpen van inmiddels wereldbekende gebouwen zoals het Vrijheidsbeeld, wordt Eiffel door de Franse overheid gevraagd om te helpen met het ontwerpen van en nieuwe toren. Eifel wijst de overheid af, omdat hij het al druk genoeg heeft met andere projecten. Wanneer Eiffel tijdens een diner dan zijn oude liefde Adrienne Bourgès (Emma Mackey) ziet, bloeien zijn oude gevoelens voor haar weer op. Om haar ook weer deze gevoelens te geven, probeert hij haar te imponeren en gaat akkoord met het bouwen van de toren. Zo wordt dit zijn nieuwe passieproject. Het project van deze biografie van hoe de Eiffeltoren is bedacht en gebouwd was er al rond 1997, maar er kwam nooit echt een goed idee of verhaal om te gaan verfilmen. Verschillende filmstudio’s en regisseurs hebben naar het project gekeken, maar zijn niet tot een film gekomen. Uiteindelijk heeft de beginnende producer Vanessa van Zuylen de film weten te maken samen met regisseur Martin Bourboulon. Samen met scenarioschrijfster Caroline Bongrand zijn ze verdergegaan met het project wat tot de uiteindelijke film heeft geleid. Helaas zijn alle mensen achter het idee en het maken van de uiteindelijke film aan de beginnende kant in de filmwereld wat helaas aan de film valt terug te zien. Ze hebben er namelijk voor gekozen de film meer te concentreren op de relatie tussen Gustave en Adrienne dan echt op het ontwerp of de bouw van de Eiffeltoren. Zo wordt de film als snel een cliché romantische film over twee oude geliefden, die hun oude relatie met moeite weer opnieuw proberen op te pakken.

Voor mensen die houden van romantische films kan de film dan vermakelijk zijn, maar verder gewoon overkomen als een standaard romantisch drama. Mensen die liever het verhaal van het ontwerp of de bouw van de Eiffeltoren hadden willen zien, kunnen beter op Wikipedia of een informatief YouTube filmpje kijken. De scenes van het bouwproces van de Eiffeltoren zijn interessant om te zien, maar hiervoor moet je wel door een wat afgezaagde romantische film zien te komen. Romain Duris en Emma Mackey leveren goed acteerwerk, maar doen verder ook niets bijzonders met de film. In flashbacks leer je als kijker hoe de twee elkaar hebben ontmoet en hoe hun relatie is verlopen. Ik geef de film als cijfer een:

The Nest

The Nest is een nieuw romantisch drama geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Sean Durkin. Met deze film maakt hij een comeback als filmregisseur, want na het regisseren van de film Martha Marcy May Marlene heeft hij zich teruggetrokken als producer en tv-regisseur.

De film speelt zich af in de late jaren 80 in New York. Rory O’Hara (Jude Law) leeft hier met zijn vrouw Allison (Carrie Coon), haar dochter en hun zoon. Ondanks dat ze beide goed werk hebben, komt Rory met het idee om terug naar zijn geboorteland Engeland te verhuizen. Door de verhuizing verliest het gezin alles wat ze hadden en moeten dit opnieuw proberen op te bouwen, maar dit kost ze wel tijd en geduld. Alleen Rory lijkt succes te hebben met het heropbouwen van zijn leven. Allison blijft problemen hebben met het herstarten van haar leven. Rory en Allison hun relatie komt zo op het spel te staan. Ondanks dat er negen jaar zit tussen deze film en Sean Durkin zijn laatste film, weet hij toch nog een goede film neer te zetten. Helaas weet hij verder niet echt iets bijzonders van deze film te maken. Een rede hiervoor kan de geboorte van zijn dochter zijn, want hierom heeft hij een jaar vrij genomen. Toch probeert hij in deze film de problemen van een huwelijk naar voren te brengen. Dan van een relatie waar de partners niet evenveel aan elkaars behoeftes denken. Het acteerwerk wordt goed gedaan door de filmcast. Dit is alleen niet Jude Law zijn beste of meest vermakelijke rol. Dit komt grotendeels door het script waar hij zelf ook niet echt achter stond. Carrie Coon weet gelukkig de film te dragen als een vrouw die zich steeds probeert aan te passen aan de situatie waar ze zich in bevind. Zo zet ze haar rol steeds op een andere manier neer in de film. De acteurs die hun kinderen spelen komen meer als begeleidende rollen over, maar doen verder weinig bijzonders met hun rollen. Ik geef de film als cijfer een:

Benedetta

Benedetta is een nieuw biografisch drama geregisseerd en deels geschreven door Paul Verhoeven, de regisseur van Zwartboek en RoboCop. De film speelt zich af aan het eind van de zeventiende eeuw, waar Benedetta Carlini (Virginie Efira) al vanaf een jonge leeftijd in het klooster van Pescia leeft. Hier zegt ze religieuze visioenen te zien dat na enige twijfel door de rest van de nonnen geloofd wordt. Zo krijgt ze meer invloed in het klooster en probeert ze te helpen tegen de pest die zich in het land verspreidt. Benedetta houdt wel verborgen dat ze naast haar religieuze visioenen ook erotische visioenen ziet. Ze deelt dit alleen met het meisje Bartolomea (Daphne Patakia), die ze het klooster in geholpen heeft en samen proberen ze deze visioenen te verklaren zonder dat de rest van het klooster hiervan mag weten.

Paul Verhoeven is bekend om het als regisseur niet veilig te spelen en gewoon in zijn films naar voren te brengen wat hij denkt nodig te zijn. Zo kreeg deze film al veel kritiek vanuit religieuze hoeken, maar Verhoeven gebruikt als tegenargument dat hij de film heeft gebaseerd op ware feiten uit de geschiedenis. Deze feiten zijn grotendeels alleen afkomstig van twee personen, dus aan de geloofwaardigheid van hun verhaal kan getwijfeld worden. Voor Atheïstische mensen kan deze film door bepaalde elementen die gebeuren meer over komen als een fantasie film, die alleen wat inspeelt op de geschiedenis van het geloof en hoe dit soms als machtsmisbruik werd ingezet. Gelovige mensen kunnen deze film wel kijken, maar moeten dan kunnen accepteren dat een non een seksuele geaardheid had, die wat inging tegen religieuze regels. Dit wordt met een paar scenes in beeld gebracht, maar doet dit op een respectvolle manier. De scenes zijn niet zo heftig als ze bijvoorbeeld in de film Requim for a Dream waren. Naast het religieuze aspect wat voor sommigen moeilijk aanvaardbaar kan zijn, komt de relatie tussen Benedetta en Bartolomea wat apart over. De twee lijken meer een soort knipperlichtrelatie te hebben, waardoor het niet altijd even sterk of geloofwaardig is. De relatie wordt door de een gestart en gestopt tot de ander weer het initiatief neemt om de relatie op te pakken. De filmset en kleding helpen verder met het passend overbrengen van het verhaal qua tijd en locatie. Door het aparte script kan de filmcast soms wat lastig te volgen zijn. Virginie Efira en Daphne Patakia komen wel geloofwaardig over als twee geliefden, maar door hun verschillende kijk op het geloof wordt het ze soms lastig gemaakt en komen ze voor moeilijke beslissingen te staan. De rest van de cast spelen hun rollen op een passende manier. Sommigen komen dankzij het script wat vreemd over door de beslissingen die hun personages maken in de film. Ik gef de film als cijfer een: