Speak No Evil

Speak No Evil is een nieuwe thriller geregisseerd en deels geschreven door Christian Tafdrup, de regisseur van Deense films dit is zo zijn eerste internationale film. Deze film is een samenwerking tussen Deense en Nederlandse filmstudio’s. In de film besluiten Bjørn (Morten Burian) en Louise (Sidsel Siem Koch) samen met hun dochter naar Nederland te reizen, om op bezoek te gaan voor een weekend bij een Nederlands gezin die ze op hun vorige vakantie hebben ontmoet.

De Nederlanders Patrick (Fedja van Huêt) en Karin (Karina Smulders) zijn blij dat hun Deense vrienden al zo snel bij ze op bezoek komen en proberen er een mooi weekend van te maken. Toch merken de Denen dat ze wat apart behandeld worden door de Nederlanders. Ze proberen beleefd te blijven voor het weekend, maar hopen wel snel weer terug naar huis te kunnen gaan. Dit wordt ze alleen steeds lastiger gemaakt door hun Nederlandse gastheer en gastvrouw. Met deze film proberen ze een spannende thriller neer te zetten, maar door gebrek aan details en duidelijke uitleg eindigen ze met een onduidelijke en zowat langdradige film. Verder kopiëren ze momenten uit betere thrillers en begaan zo ook wat clichés. Verdere spanning proberen te veroorzaken door een luide duistere soundtrack, maar deze wordt na de zoveelste keer meer irritant dan het nog echt spannend werkt. Dankzij het gehaaste tempo komt de vriendschap tussen de personages ook niet zo geloofwaardig over. Het is vreemd dat ze na elkaar pas een keer ontmoet te hebben tijdens een vakantie, ze al zo snel bij elkaar op bezoek gaan. Ondanks dat Denen in het algemeen beleefd en vriendelijke zijn, zijn ze verder wel meer op zichzelf. Wanneer de Nederlanders zich dan apart beginnen te gedragen en voor een meer ongemakkelijke sfeer zorgen, zou je verwachten dat de Denen gewoon weggaan terug naar huis. Door wat zwakke en aparte redenen besluiten ze vaak gewoon te blijven, waardoor ze alleen maar in meer problemen belanden.

Christian Tafdrup weet samen met fotografie directeur Erik Molberg Hansen wel voor mooie beelden te zorgen van Italië, Denemarken en Nederland, waardoor de cultuur en sfeer van deze landen goed naar voren komen. Naast deze mooie beelden kiezen ze er soms helaas ook voor om vanachter de personages aan te filmen wanneer deze naar voren lopen wat voor een irritante manier van filmen zorgt met beweeglijke beelden. Het acteerwerk wordt aardig gedaan door de castleden, maar door de mindere film komen de Denen wat te vriendelijke over tijdens aparte situaties veroorzaakt door de Nederlanders, die dan wat apart gespeeld worden door de acteurs. De acteurs spreken Deens, Nederlands en Engels in de film, maar om beter met elkaar te kunnen spreken, spreken ze vooral Engels. Dit doen ze wel met hun eigen accenten, waardoor het soms lastig te verstaan is wat ze precies zeggen en je als kijker wel de ondertitelingen moet lezen om het verhaal beter te kunnen volgen. Ik geef de film als cijfer een:

El buen patrón

El buen patrón is een nieuwe komedie geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Fernando León de aranoa, de regisseur van Escobar en A Perfect Day. De film gaat over Blanco Básculas (Javier Bardem) een fabriekseigenaar van een weegschaal productiebedrijf. Zijn bedrijf maakt kans op het winnen van een onderscheiding voor de uitmuntendheid van het bedrijf zelf. Blanco wil deze prijs graag winnen en beloofd zijn personeel te helpen met al hun problemen, om de werksfeer zo te verbeteren. Zo komt hij wat over als een Spaanse Godfather die met deals zijn personeel op vele manieren probeert te helpen.

De werksfeer lijkt zo perfect over te komen, maar dit verandert wanneer de pas ontslagen werknemer Jose (Óscar de la Fuente) in de buurt van het bedrijf in opstand komt tegen Blanco en zijn bedrijf. Blanco weigert naar Jose zijn eisen te luisteren wat zorgt voor een storende botsing tussen de twee wat de werksfeer toch weet te verstoren en Blanco zijn kansen de prijs te winnen naar beneden brengt. Na een bewegelijk gefilmde duistere proloog introduceert de film je als kijker aan Blanco die wat geobsedeerd alles van zijn weegschaal productiebedrijf in balans te houden. Hiervoor probeert hij verschillende werknemers met hun problemen te helpen. Dit zorgt voor wat rommelige momenten waar de film in het begin eerst over verschillende werknemers en hun verschillende problemen gaat. Naast de werknemers gaat het verder ook over Blanco zijn werk, familie en privéleven. Door al deze verschillende dingen duurt het even voor je als kijker goed in het verhaal zit en weet wat de echte kern van het verhaal is. In deze kern wisselt het verhaal zich dan nog tussen de verschillende kanten van Blanco zijn leven. Rond de laatste acts kun je ongeveer verwachten wat er gaat gebeuren en hoe de uiteindelijke film eindigt. Javier Bardem weet voor goed en passend acteerwerk te zorgen in de film als de baas van een bedrijf die zijn werknemers tevreden probeert te houden. Zo komt hij bij sommige vriendelijk en behulpzaam over, terwijl hij andere weer wat probeert te intimideren met zijn status. Ik geef de film als cijfer een

The Assistant

The Assistant is een nieuwe drama film geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Kitty Green. Dit is de eerste bioscoopfilm waar ze aan heeft gewerkt, hiervoor heeft ze meer documentaires en korte films geregisseerd en geschreven. De film gaat over de recent afgestudeerde Jane (Julia Garner). Ze probeert filmproducent te worden en begint haar carrière als de assistent bij een machtige entertainment magnaat. Voor haar werk moet ze meer doen dan dat ze had verwacht. Terwijl Jane haar nieuwe werkroutine in een dagelijkse routine probeert te veranderen, ziet ze hoe bij een nieuwe net aangenomen assistent dezelfde soort onderdrukking gebeurt, die ook bij haar gebeurde in het begin van haar carrière. Mannelijke collega’s lijken de vrouwelijke collega’s meer de baas te zijn en doen zo zelf minder werk. Jane ziet dat haar vrouwelijke collega’s dit probleem ook wel doorhebben, maar ervoor kiezen hierover te zwijgen. Zo leert Jane over de oneerlijke, mannelijke heerschappij van het bedrijf waar ze weinig tegen kan inbrengen.

Met deze film proberen ze in te spelen op de MeToo beweging waar vooral verkeerde mannen hun vrouwelijke collega’s of assistenten seksuele intimideerde, of lastigvielen. Met deze film proberen ze vooral de kant van de slachtoffers sterk naar voren te brengen. De vrouwelijke assistentes van het bedrijft doen tot in de late uren het meeste werk, terwijl de mannelijke collega’s hun meer bekritiseren en zelf verder het minste werk doen. Het goede en belangrijke bericht van deze film zou wel wat sterker naar voren zijn gekomen met wat meer duidelijkheid en door meer in de film te tonen. Helaas spelen ze het veilig en krijg je alleen te zien hoe sommige mannelijke collega’s Jane rond bazen en gebruiken, om zo zelf minder te hoeven doen. Ondanks dat dit soms wel imiterend overkomt, gedragen de mannelijke personages zich af en toe net als pestkoppen van een middelbare school of universiteit. Door deze mindere en zwakke kwaliteit verliest het bericht van de film toch wat van zijn kracht. Dat de film zijn impact wat verliest, komt waarschijnlijk ook doordat dit pas de eerste echte film is die Kitty Green heeft geregisseerd en geschreven. Als ze wat meer ervaring had, meer durfde te tonen en deze film minder als een documentaire had behandeld, zou het verhaal en bericht van de film wat beter en sterker naar voren zijn gekomen. Julia Garner levert wel goed acteerwerk als de hoofdrol van de film. Ze toont hoe zwaar het werk en leven kan zijn in een door mannen gedomineerde wereld. Ondanks dat ze als een minder iemand wordt behandeld, probeert ze toch alles goed te doen om haar zelfrespect niet te verliezen. De mannelijke collega’s worden helaas op een wat te overdreven manier neergezet, waardoor het soms net cartoon personages lijken. IK geef de film als cijfer een:

The North Sea

The North Sea is een nieuwe drama thriller geregisseerd door John Andreas Andersen, regisseur van The Quake en King of Devil’s Island. In de film ontdekt Sofia (Kristine Kujath Thorp) werkneemster bij het oliebedrijf Eelume dat door hun acties in de Noordzee er schade is aangebracht aan de natuur en hun olieplatformen het risico lopen in te storten en op ontploffen staan. Zo probeert ze het beheer van het bedrijf te waarschuwen, maar deze proberen hun fouten zo goed mogelijk voor de wereld verborgen te houden.

Sofia leert dat haar geliefde Stian (Henrik Bjelland) zich nog op een booreiland bevindt en het bedrijf hier zelf niets aan gaat doen. Zo moet ze eigenhandig tegen het bedrijft ingaan en Stian zien te redden voor het te laat is. De film begint met een interessante inleiding over hoe het leven van mensen die op een olieplatform werken eruitziet en hoe hun leiding alles draaiende probeert te houden, ondanks dat door hun acties de natuur er wel op achteruit gaat. Na deze inleiding wordt de film wat chaotischer en wisselt veel weer tussen de verschillende personages die hetzelfde probleem ontdekken. De leidinggevende proberen dit probleem stil te houden en zelf te verwerken, terwijl de werknemers gevaar lopen. Wanneer het hoofdpersonage haar geliefde probeert te redden van het booreiland neemt het tempo ineens snel toe. Ondanks dit toenemende tempo wordt het verhaal helaas ook wat voorspelbaarder en kun je zelf ongeveer wel raden wat er gaat gebeuren. Met een beter scrip waar ze beter op de details hadden gelet en de personages wat realistische hadden uitgewerkt, had de film beter kunnen zijn geweest. Helaas hebben ze dit niet gedaan en komen de personages door gebrek aan communicatie en controle vaak wat dom alsof ze pas net zijn aangenomen door het oliebedrijf en dit hun eerste mindere werkdag is. Ze hebben de film wel op een goede manier in beeld gebracht en geven zo goed het gevoel weer van hoe het leven van werknemers op een booreiland er ongeveer uit kan zien. Helaas zijn de speciale effecten wat minder geloofwaardig, want bij het vuur en explosies valt wel terug te zien dat ze met CGI of een green screen in de film zijn geplaatst. Door het mindere en rommelige filmscript krijgt de filmcast verder ook weinig kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen. Voor een betere film met een gelijksoortig verhaal kun je beter de film Deepwater Horizon terugkijken, om zo weer plezier aan een film zoals deze te beleven. Ik geef de film als cijfer een:

Jackass forever

Jackass Forever is de vierde en laatste Jackass film van de serie. De film is weer geregisseerd door Jeff Tremaine, die ook de voorgaande films en verdere tv-afleveringen van de show heeft geregisseerd. In de film begaand de Jackass crew weer de meest bizarre en gevaarlijk stunts, om dingen te ontdekken of gewoon voor leedvermaak voor de rest van de crew en de kijkers van de film. Zo laten ze zien dat je situatie altijd erger of pijnlijker kan zijn Ze brengen bekende stunts terug, maar doen sommige op nieuwe creatieve en waarschijnlijk meer pijnvollere manieren. Als je dus van leedvermaak houdt, kun je van deze film genieten.

De bekende en nieuwe crew komen ondanks alle pijnlijke situaties die ze begaan toch wel over als een goede vriendengroep die gezamenlijk plezier beleefd. De bekende Jackass crewleden zijn inmiddels al stukken ouder dan dat ze waren toen Jackass rond 2000 begon op MTV. Omdat de meeste aangegeven hebben de meeste pijn ervaren te hebben in deze film keren ze niet meer terug voor een nieuwe film. De nieuwe leden zorgen voor nieuw vermaak in deze film en zouden zelf zelfstandig wel verder kunnen gaan in de toekomst, maar zonder de originele en bekend leden zou dit waarschijnlijk toch anders aanvoelen.